Bo tak mi jakoś sielsko. Nie mogę się zmusić, żeby nie mieć wszystkiego w dupie. Nie przejmuję się NICZYM. Wierzę, że wszystko się ułoży. Że ułoży się najlepiej, jak można by sobie tylko wymarzyć. Czekam.

Wczoraj sprawdziłam na Onecie nasz horoskop partnerski. Nic lepszego nie mogło się nam przydarzyć :)

Ogólnie - jest miło.

Odebrałam dzwoniący nieprzyzwoicie rano telefon. Nawet nie zastanowiłam się czy powinnam to zrobić, dopiero, gdy powiedziałeś, że cieszysz się, że odebrałam, dotarło do mnie co zrobiłam.

Ciekawe czy w innych okolicznościach przyrody (znaczy - gdy byłabym już obudzona), postąpiłabym tak samo? 

Nie pojadę z Tobą na tą rozprawę. Absolutnie, nie ma mowy! Mam swoje zajęcia, obowiązki, z których chcę się wywiązać. A Ty powinienieś się w końcu nauczyć szanować czas innych i choć trochę zacząć przewidywać.

Ojca zabrakło Ci dziś tylko dlatego, że wiesz, że gdyby był, pojechałby z Tobą.

Całą niedzielę snuję się po mieszkaniu nie mogąc znaleźć sobie miejsca ani zajęcia, które pozwoliłoby mi wypełnić wolno płynący czas. Wyglądam przez okno i serce zaczyna mi mocniej bić, gdy widzę przejeżdżający Twój samochód.

Nie wiem co robisz.

Może pijesz na umór. Wiesz przecież, że nie zadzwonię nie przyjdę, więc nie zepsuję Ci komfortu picia.

A może cierpisz, może dopadł Cię już kac. Jutro powinienieś pojawić się w pracy, więc kiedyś musisz przestać pić, by wyglądać przynajmniej "jako-tako".

A może, jak ja, czujesz się bezwładny. Lub wręcz przeciwnie - obmyślasz plan realizacji marzeń...

Chciałabym, żebyś przez tych kilka dni zrozumiał, że po tamtej stronie nie ma nic, co byłoby wartością samą w sobie. Tam czeka Cię tylko obłuda, pruderia i manipulacja.

Nie zrobię nic. To Twój wybór i godzę się z nim, bo wierzę, że "Wszechświat jest taki, jaki być powinien".

I tylko czasem mam ochotę wybrać Twój numer telefonu lub pobiec i zapukać do Twoich drzwi. Powstrzymuje mnie jednak strach przed tym, co mogłabym zobaczyć.

...a w głębi serca nadal mam nadzieję, że jutro...

...że świat u Twego boku może być taki, jakim go opisujesz. Że wszystko się jakoś ułoży, że będziemy szczęśliwi.

Otworzyłam oczy i wreszcie wiem, że to tylko iluzja. Bo Ty wcale nie chcesz być zdrowy, nie zależy Ci na tym wystarczająco, nie masz nic dla czego warto byłoby się starać. Całe życie osiągałeś spektakularne sukcesy, nie ma rzeczy, która nie mogłaby być Twoja, docierałeś na szczyty, przekraczałeś granice niedostępne dla przeciętnych ludzi, dosięgałeś najwyższych gałęzi drzewa kariery. Oczarowywałeś spotykanych na swej drodze ludzi, wszyscy chętnie Cię wspierali, niewiele chcąc w zamian. Gdy tego potrzebowałeś, zawsze znajdował się ktoś, kto gotów był Ci bezinteresownie pomóc. Zbyt często udawało Ci się uniknąć przykrych konsekwencji popełnianych błędów. A przecież jesteś człowiekiem – jak każdy masz prawo się mylić, zabłądzić.

I wreszcie dostrzegłam, że wszystko co robiliśmy do tej pory, dyktowane było tylko Twoimi potrzebami. I nawet wtedy, gdy byłeś dla mnie szczególnie miły, zawsze kończyło się to w ten sam sposób. 

I wreszcie mam dość. Wreszcie do mnie dotarło, że szkoda mojego czasu. Szkoda zdrowia.

I bardzo pomogłeś mi mówiąc, że wcale nie jesteś  na to skazany. To tylko Twój wybór, więc jeśli sobie tego życzysz - żyj nadal na granicy dobra i zła, samotny, choć nigdy sam. Mistrz Świata.

…a dzisiejszego wieczora, jeszcze nieświadoma tego co się stało, idąc do Ciebie, chciałam uzgodnić plan na najbliższe dni, tygodnie... Zła byłam, że tak beztrosko zrezygnowałeś z mitingu. Owszem, czułam się zmęczona, ale pojechałabym mimo wszystko, gdybyś tylko tego chciał. A jutro miały być grzyby, wycinka drzew, chciałam też pojechać do M. W niedzielę - najchętniej leniuchowanie. W przyszły piątek - koniecznie miting, w weekend - Woodstock, jakieś zakupy przed przyjazdem Twojej siostry, drobne przygotowania... Chciałam też wiedzieć co z wyjazdem na ślub B. Zależy mi bardzo, żeby tam być, chciałabym być tam z Tobą. Liczyłam choćby na kilka dni wspólnego urlopu. Miało być pięknie, namiętnie, ogniście, płomiennie, po prostu - doskonale.

I cieszę się, że w końcu dojrzałam, że pomimo cisnących się łez i przeogromnej ochoty na przytulenie się do Ciebie, spokojnie odeszłam. Nie dzwoń. Nie odbiorę. Już nie.  

Nawet nie chce mi się na Ciebie złościć.

To takie banalne, ale naprawdę mnóstwo radości sprawia mi pisanie tym piórem. Piórem od Ciebie :)

Dziękuję BARDZO!

Zmęczona jestem niezwykle. Sił mi brak na wszystko, robienie niczego nie przychodzi mi z radością, mało tego - nie mogę się zmusić, by robić cokolwiek. Boli mnie każde jedno włókienko mięśniowe, nie mam zapału, nie mam natchnienia, nie potrafię myśleć (skłamałabym - nadal myślę o tym zdjęciu).

W pracy - ciężki tydzień. I nic nie zapowiada, że będzie lżej, że się trochę uspokoi, że będzie luz. Urlopu nawet nie planuję, a przydałby się, oj przydał... Dobrze, że dziś piątek.

No i mam!

To musiało stać się prędzej czy później, bo przecież nie mogło ujść mi bezkarnie. Zrobiono mi zdjęcie! FOTORADAREM! 

Spieszyłam się, wyprzedzałam, a tu nagle TRACH! Że też się tak ustawili za zbożem... I jakimś takim nieoznakowanym samochodem...

A może to byli... geodeci (taaa, może kosmici).

Ktoś wie co (ILE?) za to grozi?

Do rozmów o uczuciach. Właśnie wydrukowałam z internetu ich 7-stonicową listę. Teraz będzie mi łatwiej nazywać to, co czuję.

Twoim wczorajszym zachowaniem. Nie potrafię przestać o tym myśleć i ciągle powtarzam sobie Twoje słowa: "dlaczego najpierw obiecujesz, a potem tego nie robisz?". Powiedziałeś to z ogromną złością, tak zirytowany i kipiący gniewem, że aż mnie to uraziło. 

Przecież jesteś dokładnie taki sam, jak Twój ojciec!

Nie mogę skupić się na niczym. Wyczekuję czegoś, nie potrafię sprecyzować czego. Przypuszczam, że chodzi o Ciebie.

Zadzwonisz?

Zajrzysz?

Już teraz?